ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ


ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;

«Αλήθεια… τι δυστυχία να είσαι θεός
Και υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων
Να λογοδοτήσεις κάποτε
Στα πλάσματα που εσύ δημιούργησες
Και συνάμα να ξέρεις
Πως η παντοδυναμία σου
Είναι η μεγάλη αδυναμία σου
Να πείσεις τους αδικημένους
Εκτός κι αν αρχίσεις τις φοβέρες
Η κάνεις τα στραβά μάτια
Στους αυτοδιόριστους αντιπροσώπους σου
Και συ να γίνεις καπνός.»

Το ξέρω, πως κάθε φορά
Που αρχίζω τέτοιου είδους φιλοσοφίες
Τον ανέμελο εαυτό μου
Πισώπλατα καρφώνω.
Είναι όμως κι’ αυτός ένας αναίσθητος.

Συχνά… αυτός που είμαι τώρα
Τον άλλο μου… χλευάζω και ειρωνεύομαι.

«Κάπου ανάμεσα βάθους και επιφάνειας
Θανάσιμη πάλη έχει ξεσπάσει ανάμεσά μας.
Κι όταν στην «αρένα» της σκέψης
Ξεπαστρεύουμε ο ένας τον άλλο
Κι απόλυτη νιώσουμε
Την απουσία μας από το σύμπαν»

«Εκεί που η συνέχεια
Μα και το τέλος σε αγνοούν
Σαν να μην υπάρχεις
Κι ούτε πως υπήρξες ποτέ.
Εκεί ακριβώς
Κι΄ απ’ την ανάποδη πλευρά του νοητού
Κάτι δημιουργικό αδιόρατα σαλεύει.»

Είναι όμως αυτό αρκετό
Ν’ αναστηθούμε;
Να ξαναγεννηθούμε;
Και να ξανά πεθάνουμε
Σαν φυσιολογικά όντα αυτή τη φορά;


© Michael Pais


Melbourne 1997